Uzun zamandır okuduğum en hüzünlü, en kalp kırıcı, en boğazımı düğümleyen ve neredeyse hıçkırarak ağlamama sebep olan bir romandı. Gerçek bir hikayeye dayanan Banyan Ağacının Gölgesinde, uzun süre aklımdan çıkmayacak, kesin!
Roman, Kamboçya'da Khmer Rouge denilen Kızıl Khmerlerin başa geçtiği 1975-1979 yılları arasında yaşanan soykırımı ve trajediyi 7 yaşındaki kız çocuğu Raami'nin gözünden anlatıyor.
Raami'nin babası aslında bir prens, aynı zamanda şair. Annesi ise çok güzel bir kadın. Küçük bir kız kardeşi var; Radana. Raami küçükken çocuk felci geçirdiğinden bir ayağı topal. Bu nedenle de hep bir gün annesi gibi güzel ve zarif olmayı hayal ediyor, öyle olamayacağını bile bile. Bazen küçük kardeşinin kusursuzluğunu kıskanıyor ama özünde çok masum, çok naif, çok iyi yürekli ve çok olgun bir kız Raami.
Annesini çok seviyor Raami ama babasına ve onun yazdığı şiirlere karşı da büyük bir aşk besliyor. Zaten sayfalar arasında gezinirken Raami hayatı çoğu kez babasının şiirleriyle betimliyor. Bu da benim çok hoşuma gitti açıkçası.
Günlerden bir gün bu kahrolası Kızıl Khmerler yönetimi ele geçiriyorlar ve bir anda ülkede iç savaş patlak veriyor. O güne kadar korunaklı, zengin ve ayrıcalıklı bir hayat süren Raami ile ailesinin sürgünü de böylece başlamış oluyor. Khmerler, önce herkesi yaşadığı mekandan koparıyor, sonra aileleri parçalıyor ve son olarak da herkesi aç bir şekilde ama gerçekten AÇ bir şekilde deli gibi pirinç tarlalarında çalıştırıyor.
Raaminin ailesi oldukça kalabalık ve oradan oraya savrulurken istenmeyen parçalanmalar yaşanıyor. Kimliklerini gizleseler bile Raami'nin babasının bir prens olduğu ortaya çıkıyor ve hikayedeki acı katlanarak büyüyor.
Burada ufak bir spoiler var.
Benim için kitabın en acı bölümü Radana'nın sıtmadan hayatını kaybetmesi ve annesinin çektiği acıyı ifade eden sözleriydi. Yazıların altını çizme huyum yok ama bu kitapta kendimi zor tuttum. Bunlardan biri olan; annesinin Radana'nın ölümü üzerine, "mezarının nerede olduğunu öğrenmek istemiyorum, öğrenirsem kendimi de onun yanına gömerim" sözü mesela... Beni mahvetti. Evlat acısının büyüklüğü bundan daha iyi nasıl tarif edilir bilmiyorum. Ya da Raami'nin annesinin kendisiyle konuşmaması üzerine yanına yatıp ona sarılıp "anne" demesi... Anne olmasaydım, her çocuğun yerine kızımı koymasaydım muhtemelen böyle etkilenmezdim ama artık bunun tersi mümkün değil.
Anlatılan acının yoğunluğu, açlığın boyutu o kadar gerçek ki...Okurken Raami'yi beslemek istiyorsunuz, onları ordan çekip kurtarmak istiyorsunuz. Öğrenilmiş çaresizlik karşısında sizin de eliniz kolunuz bağlı kalıyor. Abartmıyorum inanın, roman bahsettiğim duyguların hepsini birebir geçiriyor.
Özetle; alın, okuyun, okutun. Başlarda roman ağır ilerliyor gibi gelebilir ama öyle değil aslında. İstekli olursanız konu sarıverecek sizi de. Bir de yurt dışı tatil rotanıza Angkor Wat tapınaklarını da eklemeyi unutmayın, o nasıl büyüleyici bir yerdir, hayran kaldım doğrusu.
Dalları uzadıkça toprağa ulaşıp yeni kökler haline gelen ve romana da adını veren banyan ağacı da bakın şöyle bir ağaçmış. Tek başına orman mübarek:)
Keyifli okumalar.
Raami'nin babası aslında bir prens, aynı zamanda şair. Annesi ise çok güzel bir kadın. Küçük bir kız kardeşi var; Radana. Raami küçükken çocuk felci geçirdiğinden bir ayağı topal. Bu nedenle de hep bir gün annesi gibi güzel ve zarif olmayı hayal ediyor, öyle olamayacağını bile bile. Bazen küçük kardeşinin kusursuzluğunu kıskanıyor ama özünde çok masum, çok naif, çok iyi yürekli ve çok olgun bir kız Raami.
Annesini çok seviyor Raami ama babasına ve onun yazdığı şiirlere karşı da büyük bir aşk besliyor. Zaten sayfalar arasında gezinirken Raami hayatı çoğu kez babasının şiirleriyle betimliyor. Bu da benim çok hoşuma gitti açıkçası.
Günlerden bir gün bu kahrolası Kızıl Khmerler yönetimi ele geçiriyorlar ve bir anda ülkede iç savaş patlak veriyor. O güne kadar korunaklı, zengin ve ayrıcalıklı bir hayat süren Raami ile ailesinin sürgünü de böylece başlamış oluyor. Khmerler, önce herkesi yaşadığı mekandan koparıyor, sonra aileleri parçalıyor ve son olarak da herkesi aç bir şekilde ama gerçekten AÇ bir şekilde deli gibi pirinç tarlalarında çalıştırıyor.
Raaminin ailesi oldukça kalabalık ve oradan oraya savrulurken istenmeyen parçalanmalar yaşanıyor. Kimliklerini gizleseler bile Raami'nin babasının bir prens olduğu ortaya çıkıyor ve hikayedeki acı katlanarak büyüyor.
Burada ufak bir spoiler var.
Benim için kitabın en acı bölümü Radana'nın sıtmadan hayatını kaybetmesi ve annesinin çektiği acıyı ifade eden sözleriydi. Yazıların altını çizme huyum yok ama bu kitapta kendimi zor tuttum. Bunlardan biri olan; annesinin Radana'nın ölümü üzerine, "mezarının nerede olduğunu öğrenmek istemiyorum, öğrenirsem kendimi de onun yanına gömerim" sözü mesela... Beni mahvetti. Evlat acısının büyüklüğü bundan daha iyi nasıl tarif edilir bilmiyorum. Ya da Raami'nin annesinin kendisiyle konuşmaması üzerine yanına yatıp ona sarılıp "anne" demesi... Anne olmasaydım, her çocuğun yerine kızımı koymasaydım muhtemelen böyle etkilenmezdim ama artık bunun tersi mümkün değil.
Anlatılan acının yoğunluğu, açlığın boyutu o kadar gerçek ki...Okurken Raami'yi beslemek istiyorsunuz, onları ordan çekip kurtarmak istiyorsunuz. Öğrenilmiş çaresizlik karşısında sizin de eliniz kolunuz bağlı kalıyor. Abartmıyorum inanın, roman bahsettiğim duyguların hepsini birebir geçiriyor.
Özetle; alın, okuyun, okutun. Başlarda roman ağır ilerliyor gibi gelebilir ama öyle değil aslında. İstekli olursanız konu sarıverecek sizi de. Bir de yurt dışı tatil rotanıza Angkor Wat tapınaklarını da eklemeyi unutmayın, o nasıl büyüleyici bir yerdir, hayran kaldım doğrusu.
Dalları uzadıkça toprağa ulaşıp yeni kökler haline gelen ve romana da adını veren banyan ağacı da bakın şöyle bir ağaçmış. Tek başına orman mübarek:)
Keyifli okumalar.
