Ne zamandır okumak istiyordum bu kitabı, yeni yıla kısmetmiş. Bazen size de olur mu? Hani bir kitabın iyi olduğunu, size iyi geleceğini, içinizde bir boşluğu dolduracağını ve uzun zaman sizi etkisi altında bırakacağını daha kapağından anlar, hissedersiniz. Gayle Forman'ın Eğer Yaşarsam'ı bana tam olarak böyle hissettirdi...
Mia 17 yaşındadır ve bu yaşta bir gencin sahip olmak isteyeceği hemen her şeye sahiptir. Onu çok seven bir anne ve babaya, ona tapan minik bir kardeşe, ona aşık bir erkek arkadaşa ve çok iyi çaldığı bir çelloya...
Ailecek program yaptıkları bir gün arabaya binerler ve güle oynaya yola çıkarlar. Mia kulağında sevdiği bir klasik müzik eseriyle uykuya dalar. Gözlerini açtığında müzik hala çalmaktadır. Etrafına bakındığında önce kanlar içinde ve perişan vaziyette yatan kendi bedenini görür. Sonra ise yol kenarına savrulan ve artık hayatta olmayan anne ve babasını... Küçük kardeşini bulmaya çalışır ancak başaramaz ve sağlık ekiplerinin kendi bedenini ambulansa yerleştirmesi üzerine o da ambulansa binerek hastaneye gider.
Mia çok ağır bir ameliyat geçirmiştir ve durumu kritiktir. Yüzü deforme olmuş, pek çok iç organı hasar görmüştür. Haberi alan yakınları ve arkadaşları hastaneye akın eder. Ruhunun bu şekilde serbest olmasını, bedeninin ölümle yaşam arasında sıkışmış olmasına bağlayan Mia, bedeninden ayrıyken maddi ya da manevi olarak hiç bir şey hissedemediğini, hatta anne ve babası için dahi üzülemediğini fark eder. Ancak yaşam savaşı sürerken, kazadan sonra başka bir hastaneye kaldırılan minik kardeşinin öldüğünü öğrenir ve o andan sonra yaşamak için herhangi bir sebebi kalmadığını düşünmeye başlar. Mia yaşamdan koptukça durumu daha da kötüye gider.
Geride kalanların sevgisi Mia'yı hayatta tutmaya yetecek midir, yoksa Mia kaybettiklerinin acısını göze alamayıp her şeyden vaz mı geçecektir?
***
Favori yazarlarımdan Rosamund Lupton'un birkaç yıl önce paylaştığım Ardından isimli romanında da; olaylar komadaki anne kızın ruhlarının ağzından anlatılıyordu. Bu açıdan Eğer Yaşarsam bende dejavu etkisi yarattı diyebilirim. Ama kitapta beni en çok etkileyen şey, yazarın insanı dehşete düşürecek olayları, hiç hazırlık yapmadan, öylece, küt diye ortaya bırakması oldu. Hani bir gerilim filmi izlerken aniden cam patlar ve koltuktan sıçrarsınız ya, onun gibi... Ya da çok hüzünlendiren cümleleri, karakterlere bir anda söyletmesi... Kim'in Mia komadayken kulağına eğilip "Hala bir ailen var." demesi gibi... Bunun gibi detayları çok ama çok sevdim. Günlük hayatta bir alenin kaza yapması, anne ve babanın ölüp çocukların kalması rastlanılan bir durum elbette. Ama bu süreci etkileyici bir romana dönüştürmek çok hoş bir yetenek. İnsanların koma halindeyken, yani ne tam canlı ne de tam ölü oldukları anlar, ruhları etrafta dolaşır mı, bu da üzerinde durulmaya değer bence... Gerçi bir anlığına ruhların gerçekten ortalarda dolaştığını ve bizim de onları görebildiğimizi düşündüm de, hastanelerin yoğun bakım ünitelerine girmeye kaçımız cesaret edebilirdik acaba?🙈 Çok güzel bir romandı, kesinlikle tavsiye ediyorum. Şimdiden keyifli okumalar.💙
